نقش gw۰۷۴۲، آگونیست pparβ/δ، بر آنژیوژنز قلبی در رت های نرمال و دیابتی

مقدمه: گیرنده های فعال کننده ی تکثیر پراکسی زوم ها (peroxisome proliferator–activated receptors یا ppar) گروهی از فاکتورهای نسخه برداری وابسته به لیگاند هستند که در انسان دارای 3 ایزوفرم شناخته شده ی β/δ، γ و α می باشند. از آن جایی که ppars روی عملکرد سیتوکاین ها و فاکتورهای رشد اثر می گذارند، اعتقاد بر این است که ppar ها ممکن است در مکانیسم های مولکولی تنظیم کننده ی آنژیوژنز دخالت داشته باشند. هدف ما در این پژوهش، بررسی اثر فعال سازی pparβ/δ توسط gw0742 به عنوان آگونیست اختصاصی این ایزوفرم بر روی آنژیوژنز در عضله ی قلبی رت های شاهد و دیابتی بود. روش ها: 24 رت نر به طور تصادفی به 4 گروه 6 تایی تقسیم و تحت درمان قرار گرفتند. جهت ایجاد دیابت از داروی استرپتوزوتوسین استفاده گردید. گروه 1: شاهدهایی که حلال دارو دریافت کردند، گروه 2: شاهدهایی که روزانه 1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن gw0742 به صورت تزریق زیر جلدی دریافت کردند. گروه 3: دیابتی هایی که حلال دارو دریافت کردند و گروه 4: دیابتی هایی که روزانه 1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم gw0742 به صورت تزریق زیر جلدی دریافت کردند. پس از 21 روز، عضله ی قلب حیوانات خارج شد و میزان تراکم مویرگی آن با استفاده از ایمونوهیستوشیمی بررسی گردید. یافته ها: نتایج نشان دادند که میانگین تراکم مویرگی عضله ی قلبی در حیوانات دیابتی کمتر از حیوانات شاهد بود (08/0 = p). تجویز gw0742 باعث افزایش تراکم مویرگی در عضله ی قلبی حیوانات دیابتی (3/11 ± 82/215 در مقابل 32/13 ± 71/121مویرگ در میلی متر مربع) گردید (05/0 > p)، در حالی که تغییری معنی دار در میزان تراکم مویرگی عضله ی قلبی حیوانات شاهد (97/8 ± 3/156 در مقابل 08/11 ± 78/153 مویرگ در میلی متر مربع) ایجاد نکرد (05/0 < p). نتیجه گیری: یافته های ما نشان داد که دیابت با کاهش آنژیوژنز در عضله ی قلبی همراه است و تجویز gw0742 به عنوان آگونیست pparβ/δ توانست موجب بهبود آنژیوژنز در عضله ی قلبی رت های دیابتی گردد، در حالی که در عضله ی قلبی رت های شاهد این اثر را نداشت.